Ignacy Łukasiewicz

Ignacy Łukasiewicz urodził się 8 marca 1822 r. w Zadusznikach pod Mielcem w województwie podkarpackim, jako jedno z czworga dzieci. Gdy miał 8 lat wraz z rodziną przeprowadził się do Rzeszowa. Tam, wraz z bratem Franciszkiem, ukończył z wysokim wynikiem gimnazjum ojców pijarów.  Po śmierci ojca porzucił naukę w gimnazjum w Rzeszowie i podjął pracę w aptece w Łańcucie jako praktykant. Następnie pracował jako pomocnik aptekarski w Rzeszowie, dokształcając się w tym zawodzie.

Za wstawiennictwem aptekarza, u którego pracował, udało mu się rozpocząć studia farmaceutyczne. W latach 1850 – 1852 Łukasiewicz studiował najpierw we Lwowie, później w Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim, a ostatni semestr spędził na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie uzyskał tytuł magistra farmacji. 

Po studiach wrócił do Lwowa, gdzie podjął pracę w aptece. Razem z Janem Zehem prowadził badania nad ropą naftową. Badania i eksperymenty pozwoliły mu po oczyszczeniu tego płynu uzyskać naftę świetlną, która spalała się jasnym płomieniem i nie powstawał przy tej okazji gryzący i czarny dym.

Pierwsza skonstruowana przez niego lampa naftowa rozświetliła wystawę apteki, a w praktyce oświetlenie naftowe zastosowano po raz pierwszy podczas wieczornej operacji w szpitalu we Lwowie 31 lipca 1854 roku.

Na początku 1854 r. Ignacy Łukasiewicz przeniósł się do Gorlic, aby być bliżej terenów roponośnych. W Bóbrce koło Krosna założył pierwszą na świecie spółkę naftową, a dwa lata później pierwszą na ziemiach polskich kopalnię ropy naftowej w Ulaszowicach. Na terenie kopalni Bóbrka doskonalił technikę wiercenia otworów wydobywczych, wprowadził do użytku wiertnicę ręczną, a później maszyny parowe do napędu wiertnic.

Jako filantrop propagował zakładanie sądów, budował szkoły, kościoły, drogi i mosty.
Za działalność charytatywną papież Pius IX nadał mu tytuł szambelana papieskiego i odznaczył Orderem Świętego Grzegorza Wielkiego.